Zazwyczaj kiedy myślimy o kocie, widzimy puchatą kulkę o różnej długości sierści, różnym kształcie kochanego pyszczka, ogonie, słyszymy głosem wyobraźni jak kociak mruczy. Ale przy tym często zdarza nam się zapomnieć, że kot oprócz uroczego wyglądu ma też pazury. I kły, długie oraz bardzo ostre, służące do rozszarpywania mięsa. W naturalnym środowisku byłaby to jego zdobycz, jednak w warunkach domowych może być to coś, co ją imituje. Jednak zaspokojenie potrzeby polowania u kota jest niezwykle ważna. Tak samo jak u człowieka poczucie sprawczości oraz działania. Bez tego tracimy motywację nawet do wstania rano z łóżka. Co ciekawe, u kotów wygląda to bardzo podobnie.

Problem jest jednak jeden - my potrafimy rozpoznać u ludzi, że bliska nam osoba ma słabszy dzień, czymś się martwi. U zwierzaków natomiast, w tym kotów, sprawa jest dużo bardziej skomplikowana. Ludzkie nastroje rozpoznajemy w pierwszej chwili po mimice twarzy, dopiero potem na przykład po posturze. Zwierzęta, w tym domowe mają ograniczoną mimikę. Już nie mówiąc o tym, że słowa nam nie powiedzą, jak się dzisiaj czują. Tak więc nasza umiejętność rozpoznania zostaje zminimalizowana. I dlatego, kiedy nasz kociak ze szczęśliwego, latającego za sztuczną myszą, łaszącego się do nas kiedy wrócimy do domu po całym dniu pracy … albo chociaż miauczącego o jedzenie, kiedy nadchodzi pora tygrysa robi się wycofany i apatyczny, a potem zaczyna wypadać mu sierść to pierwsze gdzie jedziemy to weterynarz. Tyle tylko, że wszelkie potrzebne badania wychodzą prawidłowo. I dopiero potem trafiamy do behawiorysty, który chociaż naszego Filemona zna gorzej, to mowę kotów rozumie lepiej.

Jak w depresji dotykającej ludzi, tak i w tej kociej objawy możemy podzielić na dwa rodzaje - fizyczne i psychiczne.

Zmiany psychiczne to:

• rozdrażnienie

• anhedonia (utrata radości)

• utrata motywacji (kociak nie będzie już biegał za swoją ulubioną sztuczną myszą)

• brak zdolności do podejmowania decyzji (poleżeć na kanapie czy na parapecie?)

• przestaje dbać o swoją dotychczas lśniącą sierść, z której zawsze był taki dumny

• brak apetytu (no przecież tygrysek zawsze wsuwał całą miskę, ledwo na ziemi zdążyła wylądować)

• przestaje znakować otoczenie pazurami

Zmiany fizyczne (pojawiają się najczęściej dopiero wtedy, gdy depresja już wchodzi w głębsze fazy):

• łysienie (na przykład z powodu nadmiernego wylizywania sobie sierści)

• zaburzenia snu

• załatwianie się poza kuwetą (pomimo że w kuwecie wylądował świeży żwirek o ulubionym zapachu Filemona)

• agresja, również wobec domowników (może pojawić się z dwóch powodów: albo jest o podłożu lękowym, albo z powodu napięcia i irytacji)

Co więcej, kociak wraz z rozwojem depresji przestaje aktywnie reagować na bodźce, rezygnuje z wszelkich zabaw czy aktywności.

Oczywiście ogromną rolę w rozwoju depresji ma przyczyna, przez którą kociak wpadł w dołek, z którego nie jest w stanie wyskoczyć. I tak jak u ludzi, tak i u kotów może się ona pojawić w momencie, kiedy w jego świecie dzieje się coś drastycznego i negatywnego. Może to być na przykład pogorszenie się stanu zdrowia, zmiana miejsca zamieszkania, zmiana rodziny, utrata zwierzęcego przyjaciela czy utrata dziecka.

Jak postępować z depresyjnym kociakiem? Pierwszy krok to określenie przyczyny, a następnie wyeliminowanie jej, o ile jest to możliwe. W obu przypadkach pomoże behawiorysta, dzięki któremu jeszcze lepiej zrozumiemy problemy oraz potrzeby naszego Filemona. Tak samo pomoże on dobrać odpowiednią terapię dla kociaka, ale biorąc równocześnie pod uwagę nasze możliwości.

Do terapii stosowanych przy kociej depresji zaliczamy:

• feromonoterapię

• aromaterapię

• suplementację uspokajającą (na przykład melatonina)

• masaż relaksacyjny (tak, kitkowi też się należy)

• farmakoterapia (tylko jeśli wcześniejsze metody nie podziałają)

Dbajcie o swoje kocury małe i duże, bo mają tylko Was.